برای اولین بار: انتشار فیلم لاشه کشتی غرق شده تایتانیک
هم رسانی
فیسبوک
لینکداین
توئیتر
دریافتی لاشه کشتی غرق شده تایتانیک
یک موسسه آمریکایی اقیانوس شناسی روز چهارشنبه ویدئویی نادر از لاشه کشتی تایتانیک در اعماق اقیانوس منتشر می کند که مربوط به ۳۷ سال پیش بوده و تقریبا می شود گفت هرگز پیش از این به نمایش در نیامده است.
به گزارش «دنیای سفر» در این ویدئو به دستاوردهای چشمگیر یک گروه غواصی به سرپرستی «رابرت بالارد» اشاره شده که برای اولین بار در سال ۱۹۸۶ توانستند لاشه این کشتی اقیانوس پیمای غول پیکر را پس از برخورد با کوه یخ و غرق شدن در اقیانوس اطلس منجمد شمالی مشاهده کنند.
بر اثر غرق شدن کشتی تایتانیک در آوریل سال ۱۹۱۲ میلادی در اولین سفر خود از مبدا ساوث همپتون بریتانیا به مقصد نیویورک آمریکا، حدود هزار و ۵۰۰ نفر جان باختند.
«با گذشت بیش از یک قرن از غرق شدن کشتی تایتانیک، سرگذشت مجسم سرنشینان این کشتی بزرگ همچنان طنین انداز می شود. انتشار این فیلم کمک می کند تا بخش مهمی از داستانی که نسل ها شنیده اند و در سراسر جهان پر شده است، بیان شود.» جیمز کامرون – کارگردان فیلم تایتانیک
گروهی از «موسسه مطالعات اقیانوس شناسی وودز هول» واقع در ماساچوست آمریکا با همکاری «موسسه فرانسوی مطالعات اکتشاف دریایی»، در تاریخ اول سپتامبر ۱۹۸۵ موفق شدند با استفاده از یک دوربین بکسِلی زیر سطحی، محل دقیق غرق شدن این کشتی در عمق سه هزار و ۷۸۰ متری سطح آب را پیدا کنند.
۹ ماه بعد، یک گروه غواصی از «موسسه مطالعات اقیانوس شناسی وودز هول» با استفاده از یک «زیردریاپیمای تحقیقاتی / submersible» سه سرنشین دار به نام «آلوین / Alvin» به محل این کشتی مراجعت کرده و به کمک دوربین کنترل شونده از راه دور «جیسون جونیور/ Jason Jr.» تصاویری از داخل این کشتی را به ثبت رساندند.
حال این تصاویر قرار است همزمان با بیست و پنجمین سالگرد اکران فیلم «تایتانیک» که افتخار کسب جایزه اسکار را بنام خود دارد، به نمایش در آید.
جیمز کامرون، کارگردان فیلم تایتانیک در بیانیه ای اعلام کرد: «با گذشت بیش از یک قرن از غرق شدن کشتی تایتانیک، سرگذشت مجسم سرنشینان این کشتی بزرگ همچنان طنین انداز می شود. من هم مثل همه، وقتی که آلوین و جیسون جونیور به داخل این کشتی رفتند، متحیر شدم. انتشار این فیلم کمک می کند تا بخش مهمی از داستانی که نسل ها شنیده اند و در سراسر جهان پر شده است، بیان شود.»
مدت زمان این ویدئو یش از ۸۰ دقیقه است و از امروز ۱۵ فوریه ۲۰۲۳ در کانال یوتیوب مرکز مطالعاتی Woods Hole Oceanographic Institution در دسترس علاقه مندان قرار خواهد داشت.
برای دیدن این فیلم بر روی آدرس روبرو کلیک کنید: فیلم کمیاب از لاشه کشتی تایتانیک در کف اقیانوس
سازهای ایرانی پس از ثبت جهانی چه جایگاهی پیدا کردند؟
هم رسانی
فیسبوک
لینکداین
توئیتر
علیرضا صفرنژاد همخوانی موسیقی خراسانی و اشعار کوردی در کنسرت یلدا عباسی
«دوتار»، «کمانچه» و «عود» پس از ثبت جهانی چه جایگاهی پیدا کردند؟
به گزارش «دنیای سفر» «موسیقی بخشی های خراسان» و «مهارت های سنتی ساختن و نواختن دوتار»، «مهارت ساختن و نواختن عود»، «ردیف موسیقی ایران» و «مهارت ساختن و نواختن کمانچه» میراث موسیقی ایران است که در فهرست میراث ناملموس یونسکو ثبت جهانی شده اند، اکنون پرسش این است این عناصر پس از ثبت جهانی، در چه جایگاهی قرار گرفته اند و چقدر با نام ایران تجلی پیدا کرده و محفوظ مانده اند؟
بهروز وجدانی مسؤول تهیه پرونده «موسیقی بخشی های خراسان» و «مهارت های سنتی ساختن و نواختن دوتار» که به عنوان مشاور در تهیه سه پرونده دیگر با موضوع موسیقی نقش داشته است، در گفت و گو با ایسنا به پرسش هایی درباره جایگاه و وضعیت این عناصر پس از ثبت جهانی در یونسکو، پاسخ داد.
با توجه به این که این موضوع مطرح است که پرونده های میراث جهانی پس از ثبت در یونسکو معمولا رها می شوند. ارزیابی شما از وضعیت و جایگاه «موسیقی بخشی های خراسان» و «مهارت های سنتی ساختن و نواختن دوتار» و دیگر پرونده های جهانی در حوزه موسیقی، از جمله «مهارت ساختن و نواختن عود»، «ردیف موسیقی های ایران» و «مهارت ساختن و نواختن کمانچه» چیست؟
تاکنون ۷۰۰ پرونده در فهرست میراث ناملموس یونسکو از سوی کشورهای عضو کنوانسیون پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس (سال ۲۰۰۳) یونسکو ثبت شده است. ۲۱ پرونده هم از سوی ایران از سال ۲۰۰۹ و تاکنون در یونسکو ثبت شده است که از میان آن ها پنج پرونده به حوزه موسیقی مربوط می شود و در مجموع جهانی هم یک سومِ پرونده های ثبتی به رقص و موسیقی مربوط می شود. این موضوع نشان می دهد که موسیقی در حوزه میراث فرهنگی ناملموس چه جایگاه والایی دارد.
در کنوانسیون چهل ماده ای پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس (سال ۲۰۰۳) یونسکو آمده است که میراث ناملموس برخلاف میراث ملموس، باید زنده و سیال باشد، یعنی باید در مناطق یک کشور یا کشورهای مختلف جریان داشته باشد و یک استمرار تاریخی داشته باشد، در حالی که هر کدام از میراث ملموس به منطقه خاص خودشان تعلق دارند.
بعد از این که یک پرونده به ثبت رسید، باید طبق ماده ۱۴ کنوانسیون پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس (سال ۲۰۰۳) یونسکو، به آموزش، افزایش آگاهی و ظرفیت سازی آن اثر پرداخت و اقدام اصلی بعد از ثبت تازه شروع می شود. وزارت میراث فرهنگی با کمک دیگر نهادهای رسمی کشور چه دولتی و چه خصوصی باید به این اقدامات بپردازند.
گرچه کشورها عضو یونسکو و کنوانسیون آن هستند و متولی آن وزارت میراث فرهنگی است، اما تهیه و ثبت پرونده و حفظ آن باید با کمک و یاری بخش های دیگر انجام شود. برای «مهارت های سنتی ساختن و نواختن دوتار» و «موسیقی بخشی های خراسان» من مسؤول ثبت آن ها بودم، اما از افراد متخصص و کارشناس در این زمینه کمک گرفتم و سه پرونده «عود»، «کمانچه» و «ردیف های موسیقی ایران» با همکاری خانه موسیقی انجام شد که پژوهشگران این مجموعه از جمله بنده در آن نقش داشتیم. بعد از ثبت هم باید این همکاری ادامه داشته باشد تا این میراث جهانی فراموش نشود.
روح کنوانسیون یونسکو بقای میراث ناملموس است و حفاظت میراث ناملموس بیشتر کار مردم است تا نهادهای دولتی، این نهادها می توانند ارائه دهنده پرونده ها و بسترساز خیلی از قوانین و مقررات ظرفیت سازی ها باشند، اما به هیچ وجه بدون همکاری مردم و متخصص های حوزه های میراث ناملموس موفق نمی شوند که آن را حفظ کنند.
بالاخره آن چه که باعث می شود نوروز چند هزار سال در ایران تداوم پیدا کند، بخش نامه های دولتی نبوده و خود مردم بودند که با توجه به امکاناتی که در هر زمانی داشتند، نگذاشتند چراغ این آیین خاموش شود. نمی توان گفت که حفظ «ردیف های موسیقی ایرانی» که اولین پرونده ثبتی در حوزه موسیقی بود، کار دانشگاه ها و مراکز دولتی است، این «ردیف های موسیقی» که شامل هفت دستگاه و پنج آواز است از زمان ناصرالدین شاه شکل گرفته و بر اساس همان زمان حفظ شده است و کماکان بر اساس هفت دستگاه و پنج آواز و تعداد بی شماری گوشه است. افراد هم با توجه به امکانات و ذوق مردم و خودشان دست کاری در آن انجام داده اند که اگر مورد پسند مردم بوده، حفظ شده است.
در واقع حفاظت از پنج پرونده ثبتی موسیقی در یونسکو کار مردم است که درباره آن ها آموزش می بینند و اساتید بر اثر سنت هایی که یاد گرفتند آن را آموزش می دهند نه بر اساس بخش نامه ها، قانون و مقررات.
"ثبت" یکی از راه های حفاظتی برای بقاء آیین ها و میراث ناملموس یک کشور است و همین اقدام سبب می شود این میراث تداوم پیدا کند و اعتبار و شأن مجریان آن ها بالا رود و با ثبت جهانی یک پدیده، نوع نگاه ها به آن متفاوت می شود.
به خاطر خاصیت این پنج پرونده تا وقتی که نقش و کارکرد فرهنگی و اجتماعی در جامعه ایفا و مردم از آن استقبال کنند، این آثار تقویت می شوند. معمولا کمک های دولتی و نهادهای مردمی هرچه بیشتر و تنگاتنگ تر باشد، امکانات بیشتری شامل حال حفاظت آن اثر می شود. از سویی هم مسؤولان ذی ربط متوجه می شوند که باید برای اثری که ثبت جهانی شده است، اعتبارات بیشتری در نظر بگیرند.
هر کشوری بر اساس کنوانسیون پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس (سال ۲۰۰۳) یونسکو نیز باید بعد از ثبت، هر چند سال یک بار گزارش اقدامات حفاظتی که برای اثر انجام داده را به یونسکو بدهد، پس در این مورد نباید دست ما خالی باشد و باید کارهایی انجام داده باشیم تا بتوانیم گزارش این اقدامات را به یونسکو ارائه دهیم. در هر صورت ثبت یک اثر در فهرست میراث جهانی یا ملی بسیار مهم تر از ثبت نشدنش است.
درباره گستره جغرافیایی سازهای «عود»، «کمانچه» و «دوتار» در ایران توضیح می دهید؟
یکی از سوالاتی که در یونسکو هم مطرح می شود همین است که گستره جغرافیایی هر اثر در یک کشور کجا است و اگر مشترک بین چند کشور است، هر کشور جداگانه این گستره جغرافیایی را در پرونده اثر تشریح کند.
«دوتار» قرن هاست در خیلی از قسمت های ایران نواخته می شود، اما برای این که بتوانیم پرونده آن را در یونسکو راحت تر و بهتر ارائه دهیم، مناطق اصلی را آن مشخص کردیم. گستره جغرافیایی این ساز در خراسان (شمالی، رضوی و جنوبی)، ترکمن صحرا و مازندران است.
«کمانچه» هم در خیلی از استان ها چه به شیوه ردیف دستگاهی و چه به صورت موسیقی محلی با تکنیک های مختلف نواخته می شود. گستره آن در سه حوزه ترکمن صحرا، آذربایجان و لرستان است. در پرونده این آثار هم این محدوده جغرافیایی ذکر می شود و هم این که در این محدوده ها چه تفاوت ها و تشابه هایی دارند. از نظر یونسکو ساز به عنوان یکی از ابزارهای بیان فرهنگی است و برای آن مهم این است که برای ثبت جهانی آن ها زیاد وارد مسائل فنی سازشناسی نشویم. پرونده را باید به صورت غیرتخصصی که قابل درک باشد، ارائه دهیم.
پرونده «مهارت ساختن و نواختن عود» هم که با اشتراک کشور سوریه به ثبت جهانی رسیده است و منشأ ایرانی دارد و «بربط» نام داشته است، در خارج از ایران و در تمام کشورهای عربی و حتی ترک زبان هم ساخته و هم نواخته می شود. در ایران هم در استان خوزستان، جنوب سیستان و بلوچستان و بنادر و جزایر جنوبی ساخته و نواخته می شود. ساز «عود» در کشورهای عربی کاسه اش بزرگ است و در ایران سایز متوسطی دارد و در ترکیه کوچک است.
البته چند وقتی است که همه سازها در اطراف تهران، کرج و استان مرکزی ساخته می شود.
بعد از ثبت جهانی، آیا گستره جغرافیایی این سازها تغییر پیدا کرده است؟
ما آماری نگرفته ایم که این سازها بعد از ثبت جهانی اشاعه پیدا کرده است، اما بعید نیست که این اتفاق افتاده باشد؛ چراکه موضوع جدید و عجیبی نیست، اما تا حدود ۱۰۰ سال نگذرد، نمی توان خاطرجمع شد که مورد استقبال مردم جامعه قرار گرفته است یا خیر.
اگر منظور از این سوال این است که آیا این ثبت باعث ارزش، احترام، اعتبار و رواج بیشتر برای یک اثر می شود، پاسخ من بله است و آیا در مناطق جدید هم شاهد رواج این پدیده می شویم، قطعا پاسخ مثبت است. سفره هفت سین نوروز ممکن است تولید کارخانه کشور دیگری باشد و این یعنی رواج این اثر در جاهای دیگر.
«عود»، «دوتار» و «کمانچه» چقدر توانسته اند با نام ایران تجلی پیدا کنند؟ یعنی دنیا چقدر این سازها را با نام ساز ایرانی می شناسد؟
آن چه که مسلم است، این است که اگر کسی موسیقی دان باشد وقتی «کمانچه» را ببیند به راحتی می داند که این ساز برای کجاست، اما این که مردم عادی چقدر در این زمینه اطلاعات داشته باشند، به تبلیغات یونسکو و ارتباط جمعی جهان بستگی دارد و فقط به ما مربوط نیست. الان همه می توانند به سایت یونسکو بروند و از آثار ثبت شده آگاه شوند.
نگرانی هایی درباره ثبت سازهای ایرانی به نام کشورهای دیگر، از جمله تار و سه تار وجود دارد، آیا اقدامی برای ثبت این سازها انجام شده است؟
مسأله ای که مردم نمی دانند، "سهمیه" است. چند سال است که هیچ کشوری در دنیا مجاز نیست که در دوره یک ساله بیش از یک پرونده ارائه دهد. در گذشته این محدودیت را نداشتیم و همین موجب شده پنج پروند در سال ۲۰۱۰، به نام ایران ثبت شود ولی در حال حاضر محدودیت وجود دارد. برنامه ما این است مابقی سازهای ایرانی هم به ثبت برسانیم اما مساله سهمیه وجود دارد. همچنین میراث فرهنگی ناملموس صرفا برای موسیقی نیست و گرچه موسیقی عنصر مهمی است اما صنایع دستی، آیین ها، باروها، سنت ها، گویش ها و … هم در این فهرست جای دارند. باید با توجه به سهمیه یا به نام خود کشور و یا مشترک با کشورهای دیگر سازهای دیگر ایرانی را به ثبت جهانی برسانیم.
توضیح دهید که چرا پرونده «موسیقی بخشی های خراسان» برای ثبت جهانی انتخاب شد؟
طبق مقررارت و ضوابط یونسکو کشورها باید از کلی گویی پرهیز کنند. بر این اساس نمی توان همه موسیقی های ایرانی را در یک پرونده جا داد و با این اقدام به یونسکو این پیام را منتقل می کنیم که برخلاف قوانین مشخص شده آن عمل کردیم و با این که از قوانین مطلع بودیم، باز کار خودمان را کردیم و این پیامی منفی است. موسیقی بخشی های خراسان شمالی هم پیشنهاد من بود. موسیقی بخش های دیگر هم مانند موسیقی قشقایی ها، بختیاری ها، عاشیقی و … می توان به صورت جز به جز در پرونده های دیگر برای ثبت ارائه داد. موسیقی بخشی ها هم در خراسان شمالی است و هم در ترکمن صحرا که آن را هم جدا کردیم و فقط موسیقی بخشی های خراسان شمالی را به یونسکو ارائه دادیم.
ایسنا/کرمان شهرستان عنبرآباد در جنوب کرمان با برخورداری از ظرفیت های تاریخی و گردشگری در صف انتظار برای ثبت ملی جذاب ترین چشمه سار یعنی بُندر دوساری است.
به گزارش ایسنا، شهر دوساری در فاصله ۱۳ کیلومتری شهرستان عنبرآباد در جنوب استان کرمان واقع شده که با وجود مجموعه تفریحی_گردشگری بُندری، جزو مناطق دیدنی در جنوب استان به‌شمار می آید و این مجموعه شامل چشمه ای است که با افزایش بارندگی ها و جاری شدن، میزبان گردشگران زیادی است.
چشمه بُندر دوساری از زیر صخره کوه جریان‌می گیرد و در استخری بزرگ می ریزد که مکانی بسیار دلپذیر برای گردشگران ایجاد می‌کند. از قله کوه دوساری می‌توان نخل‌های سر به فلک کشیده و یکپارچه شهر دوساری را که نمایی بسیار زیبا دارند، تماشا کرد.
آبشار فصلی بُندری نیز جاذبه گردشگری دیگری در دوساری است که در سال‌های پرباران جان می گیرد و دوستداران طبیعت و مسافران از جای جای استان کرمان و دیگر مناطق کشور به صدای دل انگیز گذر آب از روی صخره ها یا همان شُرشُر آب پناه می برند و این فضای فراموش ناشدنی را تا سفرهای بعدی بخاطر می سپارند.
چشمه بُندری، در یک قدمی ثبت ملی
کمال الدین ضیاءکمالی نماینده اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی در جنوب کرمان در گفت و گو با ایسنا به گردشگری به عنوان یک ظرفیت طبیعی اشاره کرد و گفت: بُندری یکی از مکان های گردشگرپذیر شهر دوساری در عنبرآباد محسوب می شود و هر ساله میزبان گردشگران زیادی است.
وی جذابیت این منطقه را به دلیل آب و هوای مطبوع آن در زمستان و بهار بی نظیر توصیف کرد و افزود: ظرفیت طبیعی چشمه معروف بُندری که با قدمت قابل توجه در این منطقه جریان دارد، ییکیاز عوامل مهم جذب گردشگر است.
ضیاءکمالی با ابراز خرسندی از اقدامات انجام شده برای ثبت ملی چشمه بُندری خبر داد و اظهار کرد: در همین راستا ثبت ملی چشمه بُندری در دستور کار میراث فرهنگی قرار گرفته و به زودی مستندسازی و تکمیل پرونده آن انجام می شود. امیدواریم چشمه بُندری دوساری در فهرست آثار ملی قرار گیرد.
یزدان افشاری پور فرماندار عنبرآباد نیز در گفت و گو با ایسنا از اهتمام ویژه دولت نسبت به تقویت زیرساخت های گردشگری خبرداد و افزود: علاوه بر چشمه بُندری، آبشار رودفرق یا وُرورا، یکی از بلندترین آبشارهای خاورمیانه محسوب می‌شود که در رشته کوه جبالبارز جنوبی قرار دارد و ارتفاع آن ۱۷۶متر است که منحصر به فرد است.
وی، نبود راه دسترسی مناسب را از جمله مشکلات پیش روی استفاده از ظرفیت‌های گردشگری عنوان کرد و افزود: در مسیر دسترسی به آبشار وُروار، دشت نرگسی وجود دارد که در فصل بهار یک پهنه به صورت یک پارچه از گُل های نرگس پوشیده شده است.
فرماندار عنبرآباد به قلعه تاریخی سموران در این شهرستان اشاره کرد که در نزدیکی روستای رود فرق قرار دارد و افزود: قدمت این بنای تاریخی به قبل از اسلام برمی‌گردد و قلعه از غرب به رشته کوه جبالبارز و از جنوب شرق مشرف به شهرستان جیرفت و بر فراز کوهی که ۲۵۰ متر ارتفاع دارد، واقع شده است.
وی توجه به ثبت ملی چشمه بُندری را نقطه عطفی در معرفی و ساماندهی ابنیه های تاریخی و مناطق گردشگری دانست و از حمایت جدی دستگاه های اجرایی شهرستان عنبرآباد در تحقق این اقدام ماندگار خبر داد.
انتهای پیام
در زمینه انتشار نظرات مخاطبان رعایت چند مورد ضروری است:
-لطفا نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.
-«ایسنا» مجاز به ویرایش ادبی نظرات مخاطبان است.
– ایسنا از انتشار نظراتی که حاوی مطالب کذب، توهین یا بی‌احترامی به اشخاص، قومیت‌ها، عقاید دیگران، موارد مغایر با قوانین کشور و آموزه‌های دین مبین اسلام باشد معذور است.
رسانه فرانسوی از مذاکره پاریسی‌ها با سرمربی رم خبر داد.
به گزارش خبرگزاری فارس، سایت فرانسوی خبر داده مدیر باشگاه پاری‌سن‌ژرمن با سرمربی پرتغالی تیم رم برای هدایت این تیم وارد مذاکره شده است.
در حالی که آینده ژوزه مورینیو در پایتخت ایتالیا نامشخص است و او از هر فرصتی استفاده می‌کند تا بی‌پولی رمی‌ها در خرید ستاره‌ها را به رخ بکشد، سران باشگاه پاری‌سن‌ژرمن از فیلیپ گالتیه سرمربی خود نیز رضایت ندارند و خبرها درباره اخراج او بیش از گذشته شنیده می‌شود.
وبگاه «فوت مرکاتو» خبر داده لوئیز کمپوس مدیر فنی تیم پاری‌سن‌ژرمن که رابطه نزدیکی با مورینیو دارد، با سرمربی پرتغالی برای قبول هدایت این تیم وارد مذاکره شده است؛ البته رمی‌ها از این موضوع بی‌اطلاع هستند.
رسانه فرانسوی نوشته انتخاب اول پاریسی‌ها زین‌الدین زیدان است و به تلاش برای استخدام او ادامه می‌دهند اما ریشه‌های او در مارسی و دشمنی آن‌ها در فوتبال فرانسه، کار را دشوار کرده است.
مورینیو که در زمان حضورش در رئال مادرید با کریستیانو رونالدو سابقه همکاری داشت، در صورت حضور در پاریس، وظیفه هدایت «لیونل مسی» را برعهده خواهد داشت.
